Prawda objawiona

Oto co jest w ludzkiej wiedzy o Bogu ostateczne - wiedza, że nie znamy Boga.

Tomasz z Akwinu

Możesz na swój temat powiedzieć wiele, opierając wiedzę o sobie na swoim życiowym doświadczeniu. Ale czy to jest prawda? Dla naszego umysłu zapewne tak. Tworzy on, bowiem własną koncepcję siebie oraz otaczającej rzeczywistości. Opiera się na tym, co inni ludzie mówili nam na nasz temat od dzieciństwa. Byliśmy i jesteśmy bombardowani setkami informacji. Z jednymi się świadomie identyfikowaliśmy, inne odrzuciliśmy, jeszcze inne zostały nam po prostu wpojone w procesie wychowania.

Pochodzimy z różnych stron świata, różnych kultur i różnych wyznań. Każdy z nas jest inny i jak nam wmówiono - niedoskonały. Dlatego cale życie dążymy do inaczej rozumianej przez każdego z nas „doskonałości”. Powoduje to, że nigdy tak do końca nie jesteśmy z siebie zadowoleni. Wmawia się nam, że nam ciągle czegoś brakuje i że musimy jeszcze coś osiągnąć lub zrobić, aby poczuć się naprawdę szczęśliwymi. Musimy posiadać to i tamto. Jednak, gdy już osiągniemy w końcu to, na czym nam przez lata zależało, cieszy nas to tylko przez chwilę.

Dlaczego tak jest? Ponieważ nasze szczęście pokładamy w tym, co nietrwałe i przemijające, a nie w tym, co prawdziwe i wieczne. Żyjemy w świecie iluzji i nasz umysł – „Książę Ciemności” w tym partycypuje. Utwierdza nas w zwątpieniu, odbiera wiarę i czyni nieszczęśliwymi. Tworzy piekło codziennego życia. Nie wierzy w miłość, bo jest twórcą poczucia rozdzielenia człowieka od wszystkiego, co istnieje. Wątpi w to, co niematerialne, ponieważ istnieje tylko w wymiarze „materialnym”. Reaguje lękiem, a potem agresją na to, co nowe, nieznane, wymykające się jego możliwości poznania i rzeczywistości, w którą wierzy.

Zawsze kiedy szukasz prawdy nie znajdziesz jej na zewnątrz tylko wewnątrz - w tym co ukryte.

Morfis